Az kaldı….
Yavaş yavaş ayrılıyorum aranızdan…
Gidiyorum hiç bilmediğim yerlere ,
Gidiyorum hayatımdan en çokta kendimden…
Nefesimi alıyor artık ömrümün son zamanlarındayım…
Ardımda belki kırdıklarım belkide can dediklerimi bırakıyorum…
Hiçbir şey yok vicdanımı sızlatan , her şey için yaptım yapabileceğimi…
Ama hayat bana bu kadarını verdi .
Benim sonumu böyle bildirdi…
Sevdiklerimi bırakıp gitmek zor… Hemde çok…
Bu kadar zor olacağını tahmin etmiyordum ama insan kağıt kesiği acılardan bıkınca düşünmüyor hiçbir şeyi…
Bir bir vazgeçiyor her şeyden .
Karartabiliyor gözünü…
Aslında bundan sonrasında da gitmek çok koymuyor…
Annem geliyor aklıma ;
Off bile dememeliydim ona .
Sonra babam ;
Sesimi yükseltmemeliydim…
Bunları düşünürken ve tam pes edicekken kararıma ,yaşadıklarım dayatıyor ölümü bana…
Kaybettiğimi düşünüyorum …
Bir daha asla geri gelmeyecek olan umutlarımı…
Hayallerimi ,
Geleceğimi…
Yavaş yavaş öleceğimi…
Ölümü yavaş istemiyorum ben , ne olacaksa birden olsun !
Öyle can yakmadan , hergün sevdiklerimin gözünün önünde tüketmeden…
Bir kerede ve tek yarayla…
Öyle ha öldüm ha öleceğim hissi uyandırmadan…
Ve çok rahatsızlık vermeden kimselere…
Sessizce ve yerinde…
Ölümü benim hayatım gibi istemiyorum .
Öylesine koyu öylesine bitik…
Ben öleceksem şimdi öleceğim…
Türlü formalitelerle uğraşarak değil , hiç bırakmadan aslında hayatı ..
Şimdi ölmek istiyorum , şimdi…
Kapamak gözlerimi usulca…
Dün öptüm ya annemi , veda ettim ya babama…
Ve tüm arkamda bıraktıklarıma elveda dedim ya içimden ,
Artık tam vakti .
En baştada dedim ya ; gidiyorum…
Hayat’la kalın .
Ve sağlık’la kalın .
Çektim son kez nefesi , ciğerlerim son kez tattı bu lezzeti .
Ve verdim . ~
Son sözlerimde kalın , ağlamayın sızlanmayın ;
Ölüm beni erken almadı , ben ölümü zamanında istedim .
Hoşçakalın…